Εγώ δεν φοβάμαι



Niccolo Ammaniti
Εκδόσεις: Καστανιώτη
Σελίδες: 214
Τίτλος πρωτοτύπου: Io non ho paura
Μετάφραση: Χρίστος Ρομποτής




Γνώρισα λογοτεχνικά τον Ammaniti στις αρχές του έτους διαβάζοντας το πολύ ωραίο τελευταίο του βιβλίο Εγώ κι' εσύ. Μου άφησε τόσο καλές εντυπώσεις που υποσχέθηκα στον εαυτό μου να διαβάσω κι' άλλα έργα του. Το παρών βιβλίο λοιπόν είναι από τα πρώτα του και ένα από αυτά που τον καθιέρωσαν ως συγγραφέα. Από το οπισθόφυλλο ενημερωνόμαστε πως πούλησε 150.000! αντίτυπα στην πατρίδα του μέσα σε ένα μήνα. Αν μη τι άλλο εντυπωσιακότατο νούμερο όπως και να το δει κανείς.

Η υπόθεση του βιβλίου έχει ως εξής. Βρισκόμαστε σε μια επαρχία της νότιας Ιταλίας και πιο συγκεκριμένα σε έναν πολύ μικρό οικισμό που αποτελείται από τέσσερα μόλις σπίτια. Έτος 1978 και διανύουμε το θερμότερο καλοκαίρι των τελευταίων ετών στη χώρα. Οι κάτοικοι του οικισμού φυσικά  και γνωρίζονται όλοι μεταξύ τους και είναι μια παρέα. Λόγω της αφόρητης ζέστης είναι κλεισμένοι την μεγαλύτερη διάρκεια της ημέρας μέσα στα σπίτια τους. Οι μόνοι που δεν αποθαρρύνονται είναι τα παιδιά, ηλικίας από πέντε ως δώδεκα ετών, φίλοι όλοι που δεν χορταίνουν να παίζουν παιχνίδια. Κεντρική φιγούρα και αφηγητής του βιβλίου ο εννιάχρονος Μικέλε. Σε ένα από αυτά τα παιχνίδια τους λοιπόν ο Μικέλε "εκτελώντας" την τιμωρία από ένα στοίχημα που έχασε ανακαλύπτει κάτι το αξιοπερίεργο. Μέσα σε ένα σκαμμένο βαθύ πηγάδι ανακαλύπτει πως βρίσκεται "φυλακισμένο" και δεμένο ένα παιδί της ηλικίας του. Κρατάει για τον εαυτό του αυτήν την τρομερή ανακάλυψη χωρίς να την μοιραστεί με την παρέα του και σιγά σιγά συνάπτει μια ιδιόμορφη σχέση με το αγόρι αυτό. Τα γεγονότα και οι αποκαλύψεις που έπονται είναι συγκλονιστικά και συνάμα τραγικά για τον ήρωα του βιβλίου.

Ειλικρινά μιλώντας, αν κάποιος μου σύστηνε και μου μιλούσε για ένα βιβλίο του οποίου η αφήγηση γίνεται μέσω ενός εννιάχρονου κεντρικού χαρακτήρα δεν ξέρω κατά πόσο θα το έπαιρνα σοβαρά και πόσο ενδιαφέρον θα έδειχνα για να ασχοληθώ μαζί του. Αυτό το εμπόδιο στην προκειμένη το ξεπέρασα εύκολα αφού είχα προηγούμενη εμπειρία από τον συγγραφέα με παρόμοια περίπου περίπτωση θέματος. Είναι μάλλον από τις περιπτώσεις που η δοκιμή είναι απαραίτητη ώστε να έχεις μια ασφαλή εικόνα περί τίνος πρόκειται, ακόμα και από την πιο εκλεπτυσμένη άποψη που μπορεί να ακούσεις. Ο χαρακτήρας του βιβλίου είναι καθαρά νεανικός και ο πανέμορφος τρόπος που είναι γραμμένο σου κλέβει την καρδιά. Σε αντίθεση με το "Εγώ κι' εσύ" που προανέφερα ότι διάβασα πρώτο και που είναι περισσότερο εσωτερικό, εδώ υπάρχει αρκετή δράση και μπόλικος διάλογος. Μπορεί σαν ανάγνωσμα να μην έχει βαθιά νοήματα και δυνατές σκηνές, το αποτέλεσμα είναι όμως είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον. 

Το βιβλίο κυριολεκτικά σε χαλαρώνει, σε ξεκουράζει και θα σε κάνει να ξεχαστείς. Κάλλιστα διαβάζεται  στην καθισιά κάτι που θεωρώ το πιο πιθανό να συμβεί εφόσον φυσικά σου αρέσει το στυλ του. Φοβερός παραμυθάς ο Ammaniti. Αν κάποιος διάβασε  ένα από τα δύο αυτά βιβλία του συγγραφέα και το αναγνωστικό του γούστο ικανοποιήθηκε, τον προτρέπω να διαβάσει και το άλλο. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην δεν του αρέσει εξίσου. Αν πάλι κάποιος παρατηρώντας το εξώφυλλο του βιβλίου (συμβαίνουν κι' αυτά) διστάζει κάπως, τον παρακινώ να απλώσει το χέρι στο ράφι και να το δοκιμάσει. Μέσα σε ένα αδιάφορο ίσως περιτύλιγμα θα βρει ένα όμορφο περιεχόμενο και θα γνωρίσει έναν συμπαθέστατο συγγραφέα. 

4 comments:

NO14ME said...

Πριν λίγες μέρες διάβασα το Εγώ και Εσύ! ήταν όντως ένα όμορφο βιβλίο, λιτό και περιεκτικό. Μόλις θυμήθηκα ότι σε σένα οφείλεται η σημείωση να το διαβάσω! Κάποια στιγμή θα επανέλθω μέσω ανάρτησης σχετικά με την άποψή μου!
Καλό βράδυ!

Read for a Life said...

Ωραίος ο Αμανίτι έτσι; Ο τρόπος γραφής του νομίζω είναι τέτοιος ώστε πραγματικά χαίρεσαι να τον διαβάζεις. Αν ο σκοπός ενός βιβλίου είναι να σε ψυχαγωγεί και να σε ξεκουράζει ταυτόχρονα το πετυχαίνει 100%. Χαίρομαι που έχεις θετική άποψη αν κατάλαβα σωστά και περιμένω τις σκέψεις σου όταν με το καλό κάνεις ανάρτηση. Καλό σαββατοκύριακο.

Anonymous said...

Ευχάριστα γραμμένο βιβλίο, που όσο το διάβαζα (στην καθισιά κι εγώ), μου φαινόταν πολύ γνωστό. Θυμήθηκα ότι το είχα δει και σε ταινία, χωρίς να το ξέρω.

Μου αρέσει ο Αμανίτι και σκοπεύω να διαβάσω κάποια στιγμή το "Εγώ κι εσύ".

Σε αντίθεση με σας, με ενδιαφέρουν σχεδόν όλα τα βιβλία, που είναι γραμμένα με παιδική ματιά. Όπως:
"Ο Λούσιας" του Χουλιαρά
"Το δωμάτιο" της Ντόναχιου
"Εξαιρετικά δυνατά, απίστευτα κοντά" του Τζόναθαν Σάφραν Φόερ
"Θολός βυθός" του Ατζακά,
που μου έρχονται πρόχειρα στο νου, επειδή τα διάβασα πρόσφατα.

κ.κ.

Read for a Life said...

Έχω την αίσθηση ότι το Εγώ κι' εσύ ίσως να σας αρέσει και περισσότερο από αυτό το βιβλίο. Προσωπικά και τα δυο μου άρεσαν πολύ. Αν πάλι θα θέλετε να διακρίνω ένα από τα 2 μάλλον το Εγώ κι εσύ να κερδίζει τις εντυπώσεις με μια μικρή διαφορά. Όσον αφορά τα βιβλία γραμμένα με παιδική ματιά όπως λέτε αρχίζω και επαναπροσδιορίζω τη σχέση μου μαζί τους. Δεν είναι καθόλου άσχημα τελικά.