Οι θλιμμένες πουτάνες της ζωής μου



Gabriel Garcia Marquez
Εκδόσεις: Α.Α. Λιβάνη
Σελίδες: 205
Τίτλος πρωτοτύπου: Memoria de mis putas tristes
Μετάφραση: Κλαίτη Σωτηριάδου




Τον τελευταίο μήνα εν μέσω δουλειάς και πολλών κοινωνικών(=βαρετών πια για μένα) υποχρεώσεων κατόρθωσα και διάβασα 2 σχετικά μεγαλούτσικα βιβλία, περίπου 450 σελίδων το καθένα, τα οποία δυστυχώς δεν μου είπαν και κάτι το ιδιαίτερο, γι' αυτό και ο αργός ρυθμός ανάγνωσης τους προφανώς. Ότι δεν κατάφεραν αυτά τα δυο, το έκανε το τελευταίο δημοσιευμένο μυθιστόρημα-νουβέλα του κολομβιανού συγγραφέα. Ένα βιβλιαράκι μικρότερο σε μέγεθος από ότι το κάνουν να φαίνεται οι 205 σελίδες του, που το τελείωσα στην καθισιά και θα ευχόμουν να έχει κι' άλλο για να συνεχίσω να διαβάζω.

Κεντρικός χαρακτήρας του βιβλίου είναι ένας ενενηντάχρονος πρώην δάσκαλος και νυν δημοσιογράφος σε μια εφημερίδα, ο οποίος αποφασίζει για τα ενενηκοστά του γενέθλια να κάνει δώρο στον εαυτό του μια βραδιά με την παρέα μιας νεαρής παρθένας. Το χαρακτηριστικό του ήρωα μας είναι πως σε όλη του τη ζωή οι σχέσεις του με το γυναικείο φύλλο συνέβησαν μόνο με τη μορφή του πληρωμένου έρωτα. Αυτό φυσικά όπως μαθαίνουμε ήταν καθαρά δική του επιλογή. Αφού λοιπόν κανονίζονται όλα τα απαραίτητα και πηγαίνει στο "ραντεβού" του, βρίσκει τον εαυτό του προ εκπλήξεως αφού η νεαρή κοπέλα, προφανώς υπερβολικά κουρασμένη, κοιμάται και ο ίδιος γοητευμένος από την ομορφιά που αντικρίζει λυπάται να την ξυπνήσει και αρκείται μόνο στο θέαμα να την παρατηρεί. Με δική του πρωτοβουλία ξανασυναντά κι' άλλες φορές την νεαρή στο μέλλον και μέσα από αυτές τις συνευρέσεις του συμβαίνει κάτι για πρώτη φορά στην ζωή του. Νιώθει ερωτευμένος!

Για την γραφή του Marquez δεν θα πρωτοτυπήσω, τα έχει πει τόσος και τόσος κόσμος και όχι άδικα. Εξαιρετικός αφηγητής ο κολομβιανός, σε μαγεύει με τις λέξεις του. Στο συγκεκριμένο βιβλίο η αφήγηση είναι πρωτοπρόσωπη και θεωρώ πολύ άμεση. Το κείμενο φαίνεται να έχει αρκετά αυτοβιογραφικά στοιχεία κάτι το οποίο το κάνει πολύ ενδιαφέρον. Παρά τον μάλλον αρκετά τολμηρό τίτλο του, πιστεύω πως είναι ένα γλυκό και τρυφερό ανάγνωσμα. Τουλάχιστον αυτήν την αίσθηση δημιούργησε σε εμένα. Όπως και στον "έρωτα στα χρόνια της χολέρας" έτσι και εδώ το κείμενο νομίζω πως είναι ένας ύμνος στον έρωτα, μέσα από τη ματιά ενός ηλικιωμένου, έμπειρου και με μια γεμάτη ζωή ανθρώπου. Ο συγγραφέας καταπιάνεται με θέματα όπως τα γηρατειά, η μοναξιά και το καταφέρνει θαυμάσια μέσω μιας εξαιρετικά απλής και πολύ πολύ προσιτής γραφής, ενώ ταυτόχρονα το όλο κείμενο αποπνέει μια γοητευτική κατά την γνώμη μου μελαγχολία. Ένα βιβλίο που ομολογώ πως υπερ-ευχαριστήθηκα κατά τη διάρκεια της ώρας που το διάβασα, δεν βρήκα κάτι πρόστυχο απεναντίας το θεωρώ ένα πολύ όμορφο έργο. Αν κάποιος λοιπόν που δεν το έχει διαβάσει και νιώθει προβληματισμένος με τον τίτλο του, με ρωτούσε να του πω την άποψη μου, αυτή θα ήταν να μην αφήσει τον τίτλο να τον αποθαρρύνει και πως πρόκειται κατά βάθος (και ελπίζω να μην κάνω τόσο λάθος) για ένα πολύ ρομαντικό και ωραίο βιβλίο.

6 comments:

Κατερίνα Μαλακατέ said...

Πάντως αυτό ήταν από τα βιβλία του Μάρκες που μου άρεσαν λιγότερο. Σα να είχε γεράσει πια κάπως η γραφή του.

Read for a Life said...

Μαζί με τα χρόνια να έφθειρε και η γραφή ε; Δεν ξέρω, δεν έχω διαβάσει και πολλά δικά του, το τρίτο είναι. Πχ μου άρεσε περισσότερο από το "Χρονικόν.." το οποίο επίσης θεωρώ πολύ καλό. Γενικά εμένα πάλι σαν βιβλίο μου άρεσε πολύ και ως προφανώς τελευταίο του συγγραφέα το βρήκα εξαιρετικό ως κλείσιμο μιας τεράστιας συγγραφικής καριέρας.

Anonymous said...

Καλώς τονε κι ας άργησε...

Λοιπόν, καλέ μου φίλε, ο Marquez παραδέχεται ότι έχει εμπνευστεί το θέμα του από ένα βιβλίο του Καβαμπάτα,
που κυκλοφορεί με δυο τίτλους στα ελληνικά:
"Το σπίτι των κοιμισμένων κοριτσιών" ή "Το πανδοχείο των απομάχων".
Το συγκλονιστικό αυτό βιβλίο είναι είναι αριστούργημα (για μένα).
Σας το προτείνω για να κάνετε τη σύγκριση...


κ.κ.

Read for a Life said...

Σωστά τα λέτε. Άλλωστε στην πρώτη κιόλας σελίδα του βιβλίου υπάρχει μια πρόταση από το βιβλίο του Ιάπωνα.

Και παρεμπιπτόντως ήταν από τα τελευταία βιβλία που απέκτησα οπότε η σύγκριση θα είναι αναπόφευκτη

Βιβή Γ. said...

Καλώς τον!
Γενικά το βλέπεις με αντρική ματιά,φυσικό είναι.
Εμένα επίσης μ΄άρεσε,θυμάμαι,αλλά μετ΄ έμποδίων.
Συμφωνώντας με την κ.κ. λέω λοιπόν ότι το " Σπίτι των Κοιμισμένων Κοριτσιών"-στο προτείνω,δεν είναι μεγάλο- είναι από άποψη γραφής, προσέγγισης και τεχνικής όντως αριστουργηματικό και θεωρώ και τον Μαρκές μεγάλο συγγραφέα ούτως ή άλλως,ομολογώ όμως ότι κλώτσησα και στα δυο,σκεπτόμενη το θέμα από γυναικεία σκοπιά.
Όλο το συναφές πακέτο σε κινηματογράφο και λογοτεχνία μου την δίνει,το κρίνω σαν μια από τις μεγαλύτερες υποκρισίες των άνισων και θρησκόληπτων κοινωνιών μας διαχρονικά.

Read for a Life said...

Ίσως ο ρομαντισμός που ένιωσα να πηγάζει από το βιβλίο να οφείλεται από την δική μου (ανδρική) οπτική και όπως λες από τη δική σου τα πράγματα να είναι κάπως διαφορετικά(ενδιαφέρουσα προσέγγιση πάντως). Δεν το σκέφτηκα έτσι το ομολογώ, πάντως εξακολουθεί να μου φαίνεται βαθιά ρομαντικό το βιβλίο.

Βαλτές είστε να με τσιγκλίσετε με το βιβλίο του Ιάπωνα. Έχω ξεκινήσει ήδη ένα 635! σελίδων και θα με κάνετε να το αφήσω στη μέση, στο 1/3 για την ακρίβεια. Πάντως η σύγκριση τους με ιντριγκάρει πολύ. Άσε που έχω (είχα;) σκοπό να ξεκινήσω αμέσως μετά την "Πέρλα" της Ντε Ρομπέρτις. Μου καταστρέφετε το πρόγραμμά μου κυρίες μου με τα τερτίπια σας