Άουστερλιτς



W. G. Sebald
Εκδόσεις: Άγρα
Σελίδες: 305
Τίτλος πρωτοτύπου: Austerlitz
Μετάφραση: Ιωάννα Μεϊτάνη




Αν ο Sebald ζούσε περισσότερο, καθώς πέθανε σε τροχαίο ατύχημα το 2001 έξω από το Norwich στην Αγγλία, λέγεται πως θα βραβευόταν κάποια στιγμή ίσως και σύντομα με το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Κάτι τέτοιο άφησε εννοηθεί μεταξύ των άλλων και ο γραμματέας Σουηδικής Ακαδημιάς Horace Engdahl σε μια συνέντευξη του. Ήδη την εποχή εκείνη θεωρούνταν ένας από τους κορυφαίους εν ζωή συγγραφείς και γενικότερα εκτιμάται από πολύ κόσμο.

Διαβάζοντας το Άουστερλιτς μια από τις πρώτες παρατηρήσεις που έκανα ήταν η χρήση του πολυτονικού συστήματος παρόλο που η έκδοση είναι φρέσκια (2006). Ένα δεύτερο στοιχείο που μου έκανε εντύπωση ήταν οι πολλές εικόνες που έχει μέσα στις σελίδες του, πράγμα σπάνιο στα περισσότερα βιβλία που έχω διαβάσει.
Από εκεί και πέρα. Εγώ θα εκφράσω μια διαφορετική προσωπική άποψη σε σχέση με αυτές των περισσοτέρων. Δεν μπορώ να πω πως μου άρεσε ιδιαίτερα. Δύσκολο βιβλίο και αρκετά απαιτητικό θα έλεγα. Κεντρικό θέμα η αναζήτηση της ταυτότητας του ήρωα του βιβλίου. Αυτό γίνεται μέσα από μια μορφή αναμνήσεων που ο ήρωας του εξομολογείται στον αφηγητή της ιστορίας. Οι αναμνήσεις αυτές παρουσιάζουν ενδιαφέρον καθώς πέρα από την προσωπική δραματική ιστορία του Ζακ Άουστερλιτς μας δίνεται μια εικόνα του Β' παγκοσμίου πολέμου όπως επίσης και εικόνες από το ολοκαύτωμα χωρίς ωστόσο να παρουσιάζονται τραγικά.
Το θέμα για μένα όμως είναι πως όλα αυτά κάπου χάνονται μέσα στις ατελείωτες περιγραφές του συγγραφέα. Περιγραφές μνημείων, τοπίων, πόλεων, σιδηροδρομικών σταθμών, μουσείων κτλ. Πάρα πολλές περιγραφές που αλλοιώνουν την όλη ιστορία του βιβλίου. Καταλαβαίνω πως ο Sebald θέλει να μας κάνει να δούμε μέσα από τα μάτια του Άουστερλιτς εικόνες που βλέπει γύρω του ταυτόχρονα με τις σκέψεις που κάνει, απλά θεωρώ ότι είναι κάπως υπερβολικό. Ουσιαστικά η όλη πλοκή περνάει σε δεύτερη μοίρα και αν προσθέσω σ' αυτά την σχεδόν απουσία κεφαλαίων, την πλήρη απουσία παραγράφων και τις τεράστιες προτάσεις που υπάρχουν συχνά πυκνά μπορώ να πω ότι με κούρασε σε πάρα πολλά σημεία η ανάγνωση του βιβλίου. Φυσικά δεν θα μπορούσα να παραλείψω πως η γλώσσα που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας είναι πλούσια και οι περιγραφές του εντυπωσιακές, απλά το τελευταίο δεν είναι το ζητούμενο για μένα. Αν κάποιον τον συγκινούν αυτά τα χαρακτηριστικά τότε είναι πολύ πιθανόν να του αρέσει.

2 comments:

Κατερίνα Μαλακατέ said...

Θα συμφωνήσω μαζί σου. Το τελείωσα με πολύ ζόρι και δεν καταλαβαίνω απόλυτα γιατί γίνεται τόσος λόγος για αυτό το βιβλίο.

Read for a Life said...

Ίσως η δημιουργία μεγάλων προσδοκιών πριν ακόμα διαβάσεις κάτι τελικά να είναι λάθος. Τουλάχιστον αυτό έγινε σε μένα. Και εγώ περίμενα κάτι εξαιρετικό και στο τελος έμεινα με την απορία..