Τα σταφύλια της οργής



John Steinbeck
Εκδόσεις: Γράμματα
Σελίδες: 574
Τίτλος πρωτοτύπου: The grapes of wrath
Μετάφραση: Κοσμάς Πολίτης




Πολλές φορές αναρωτιέμαι ποιο το νόημα να διαβάζεις ένα μυθιστόρημα και τι μπορείς να αποκομίσεις από αυτό. Τα "σταφύλια της οργής" λοιπόν νομίζω πως είναι ένα από αυτά που μπορούν να σου δώσουν τόσα πολλά διαβάζοντας το. Ένα βιβλίο που χάρισε στον Steinbeck το βραβείο Pulitzer το 1940 και ένα από τα πολλά που "ανάγκασαν" την επιτροπή να τον βραβεύσει με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1962.

Αν και δε μπορώ να πω πως είμαι λάτρης των κλασσικών, το βιβλίο αυτό νομίζω πως με συγκλόνισε στην κυριολεξία. Αν μου ζητούσαν να δώσω έτσι ένα τίτλο θα το χαρακτήριζα "Μάθημα ζωής". Στην αρχή ίσως να μου φάνηκε κάπως αργό, η συνέχεια δε όμως ήταν παραπάνω από εξαιρετική. Πρόκειται για την ιστορία μιας πολυμελούς οικογένειας στην Αμερική που χάνουν τα κτήματα τους, όπως και πολλοί άλλοι γύρω τους και αναγκάζονται να μετατοπιστούν, ψάχνοντας την γη της επαγγελίας τους. Αυτό που συναντούν στην πορεία είναι η φτώχεια, η εκμετάλλευση, η εξαθλίωση, η αδυναμία να καλύψουν τις ανάγκες τους. Τα γεγονότα αυτά τους αλλάζουν, κάποιοι στην πορεία χάνονται, άλλοι φεύγουν από μόνοι τους. Κάποιοι όμως προχωράνε, ωριμάζουν, κάνοντας αποφασιστικά βήματα..

Εκπληκτική η απόδοση μιας τεράστιας γκάμας χαρακτήρων. Εξυμνείται ο σπουδαίος ρόλος της μητέρας μέσα σε μια οικογένεια και αξίες όπως η περηφάνια και η αξιοπρέπεια. Ένα βιβλίο κυριολεκτικά γεμάτο σοβαρά και ουσιώδη νοήματα. Για το τέλος του δε, τι να πει κανείς.. Ειλικρινά έμεινα χωρίς λόγια, άφωνος εντελώς μπροστά στα συναισθήματα που μπορεί να σου δημιουργήσει η λογοτεχνία. Συνίσταται σε όλους, όχι απλά ανεπιφύλακτα, ούτε ακριβώς σαν κάτι must, θα έλεγα σαν κάτι Have to read.. Ένα πάρα πολύ εύστοχο σχόλιο που μου έχουν πει για το βιβλίο αυτό ήταν: "πρέπει να το δώσουμε στους εξωγήινους μετά από ν χρόνια που θα έρθουν στη γη να το διαβάσουν για να καταλάβουν τι εστί ανθρωπότητα και τι μπορεί να παράξει" και συμφωνώ απόλυτα. Τόσο τέλειο το βρήκα. 

Δεν έχω διαβάσει κάποιο άλλο βιβλίο του Steinbeck και μετά από τα σταφύλια της οργής πραγματικά φοβάμαι να το κάνω μήπως και απογοητευθώ σε σχέση με αυτό. Ο "δρόμος με τις φάμπρικες" με περιμένει στο ράφι, κάποια στιγμή θα βρω το θάρρος πιστεύω.

7 comments:

Γκέκα Βάγια said...

Συμφωνώ απόλυτα με την ανάλυση σου. Το διάβασα φοιτήτρια και πραγματικά συγκλονίστηκα.
Μια σκηνή έμεινε στο μυαλό μου (τραγική και συνάμα μεγαλειώδης) και θα με ακολουθεί για χρόνια ακόμη... η στιγμή που η γυναίκα είναι έτοιμη να θηλάσει τον ετοιθάνατο και αποσβολωμένο στρατιώτη για να τον δυναμώσει και να του δώσει ζωή ...

Καλό σου απόγευμα.

Anonymous said...

Διάβασα "Τα σταφύλια της οργής" στα νεανικά μου χρόνια.
Θυμάμαι αμυδρά τα βάσανα των οικογενειών που διαρκώς μετακινούνται.
Όμως, οι τελευταίες σελίδες του βιβλίου έχουν μείνει βαθιά χαραγμένες στη μνήμη μου αλλά και μέσα μου.
Συγκλονιστικό βιβλίο!

Σας προτείνω:
1. Άνθρωποι και ποντίκια (πολύ ωραίο)
2. Ανατολικά της Εδέμ
Και τα δύο έχουν γίνει πολύ καλές ταινίες.

Υ. Γ. Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει:
Παρόλο που έχω διαβάσει πάρα πολλά βιβλία, τελικά θυμάμαι πολύ λίγα από αυτά.
Αν δεν ήταν στα διαβασμένα της βιβλιοθήκης μου, θα στοιχημάτιζα ότι δεν τα ξέρω καν...
Αλτσχάιμερ λέτε;

κ.κ.

Read for a Life said...

Και οι δυο σας αναφέρεστε στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου και συμφωνώ απόλυτα μαζί σας. Είναι η κορύφωση ενός μεγάλου έργου. Πραγματικά από "άλλο πλανήτη" δεν είναι δυνατόν να μη σου μείνει στο μυαλό για χρόνια.

Αλτσχάιμερ δεν είναι μην ανυσηχείς, μάλλον πολλοί το παθαίνουμε..

Επίσης νομίζω πως είμαι τυχερός που το διάβασα τη χρονιά που τελειώνει, όχι σε τόσο μικρή ηλικία (32 είμαι). Θεωρώ πως μπορείς να το εκτιμήσεις πολύ περισσότερο όσο μεγαλύτερος το διαβάσεις με τις όποιες λίγες ή πολλές εμπειρίες που έχεις από τη ζωή.

Καλές γιορτές και στις δυο σας

ναυτίλος said...

Μην ανησυχείς, κι εγώ το διάβασα στα 47 μου... Αριστούργημα!
(μπορείς να δεις και την ανάρτησή μου)

Read for a Life said...

Ναυτίλε τη διάβασα μια μέρα που χάζευα μέσα στο blog σου και έχεις γράψει φοβερά πράγματα, το χάρηκα πολύ. Μια μέρα έβλεπα κριτικές σε ένα ξενόγλωσσο site και παρατήρησα το εξής ενδιαφέρον. Το βιβλίο αποθεωνόταν από την συντριπτική πλειοψηφία ενώ ένα πολύ μικρό ποσοστό δεν ενθουσιάστηκε. Μάντεψε για τους δεύτερους. Ήταν άτομα κατά 99% που το διάβασαν-μελέτησαν στα σχολεία-κολέγια. Με λίγα λόγια πολύ νεαρής ηλικίας. Θέλει να έχεις και κάποια βιώματα αυτό το βιβλίο για σε "τρελάνει" προφανώς.

Anonymous said...

Μήπως τελικά δεν φταίει μόνον το νεαρόν της ηλικίας αλλά ο τρόπος που διδάσκεται η λογοτεχνία γενικώς, όπως και το υποχρεωτικό του διαβάσματος-μελέτης, στα διάφορα σχολεία ;
Μήπως καμιά φορά σε κάνουν να μισήσεις το κατακερματισμένο έργο από την πολλή ανάλυση;
Λέω τώρα...

Χρόνια πολλά και καλή χρονιά!


κ.κ.

Read for a Life said...

@ κ.κ.
Καταρχάς τις ευχές μου για μια καλή χρονιά και σε εσένα και ότι επιθυμείς.

Σ' αυτό που λες φαντάζομαι ότι έχεις 100% δίκιο. Σίγουρα όταν κάνεις κάτι πρώτα επειδή "πρέπει" από μόνο του προφανώς λειτουργεί ανασταλτικά, ώστε να σου δημιουργεί αίσθηση υποχρέωσης(που μπορεί να φτάσει να γίνει και αντιπάθεια) και να σου αφήνει μικρότερα περιθώρια απόλαυσης