Μαντάμ Μποβαρύ



Gustave Flaubert
Εκδόσεις: Γράμματα
Σελίδες: 382
Τίτλος πρωτοτύπου: Madame Bovary
Μετάφραση: Κωνσταντίνος Θεοτόκης




Γραμμένο πίσω στο 1856, η Μαντάμ Μποβαρύ είναι ένα βιβλίο που έχει μπει στο πάνθεον των μεγάλων κλασσικών έργων της λογοτεχνίας. Η ομώνυμη ηρωϊδα του έργου αποτελεί έναν από τους πλέον αναγνωρίσιμους λογοτεχνικούς χαρακτήρες και ακόμα και σήμερα εν έτει 2012, 160 περίπου χρόνια μετά τη συγγραφή του, είναι επίκαιρο και εύκολα μπορεί να καταλάβει κανείς την αίσθηση που προκάλεσε όταν εκδόθηκε την εποχή εκείνη.

Η πλοκή τοποθετείται σε μια επαρχία της βόρειας Γαλλίας. Ο Κάρολος Μποβαρύ, μετά τον πρώτο του γάμο ο οποίος είχε τραγική κατάληξη αφού η γυναίκα του πεθαίνει, γνωρίζει και γοητεύεται από την νεαρή Έμμα. Η τελευταία έχει μεγαλώσει και ζει αρκετά ταπεινά κοντά στον πατέρα της και αφού έχει πάρει (ή μάλλον καλύτερα έχει προσπαθήσει να πάρει) θρησκευτική εκπαίδευση σε ένα μοναστήρι. Γρήγορα όμως το εγκαταλείπει καθώς τα ενδιαφέροντα και η ιδιοσυγκρασία της είναι πολύ διαφορετικά. Η Έμμα κυριεύεται εσωτερικά από ανομολόγητους πόθους, θέλει να ζήσει την πολυτέλεια, την απόλαυση, τις ανθρώπινες ηδονές και την έκσταση, όμοια με την φύση των μυθιστορημάτων τα οποία διάβαζε κρυφά στο μοναστήρι όπου φοιτούσε. Είναι μια κομψή, ρομαντική αλλά και ονειροπόλα νέα γυναίκα. Στο πρόσωπο του Καρόλου πιστεύει πως θα βρει μια διέξοδο από την ζωφερή καθημερινότητα που θεωρεί ότι ζει και παντρεύονται σύντομα. Ο άντρας της είναι ένας ήπιος, ταπεινός και χαμηλών τόνων άνθρωπος. Ευκολόπιστος γενικά προσφέρει απλόχερα την αγάπη του και χωρίς να είναι ιδιαίτερα απαιτητικός σαν άνθρωπος συμβιβάζεται με μια τυπική οικογενειακή ζωή. Καρπός του γάμου τους ένα κοριτσάκι, η Μπέρτα.

Η Έμμα, Μποβαρύ πια, αντιλαμβάνεται από κάποια στιγμή και μετά πως ο γάμος της δεν είναι αυτό ακριβώς που προσδοκούσε. Οι πόθοι και οι εσωτερικές επιθυμίες της παραμένουν ανεκπλήρωτα όνειρα και αυτό που ζει δεν την γεμίζει. Νιώθει πνιγμένη αλλά και απογοητευμένη από την τροπή της ζωής της. Ο χαρακτήρας της αλλάζει και σύντομα γίνεται νευρική, κυκλοθυμική ως και υστερική κάποιες φορές, με απαιτήσεις και γενικότερα ένας δύσκολος άνθρωπος. Παράλληλα μέσα στο μυαλό της η ιδέα των πειρασμών "παίζει" συνεχώς και αργά ή γρήγορα ενδίδει σε αυτούς. Το αποτέλεσμα όπως είναι φανερό πως θα εξελιχθεί, είναι να καταστρέψει τη ζωή, την δική της αλλά και της οικογένειας της.

Μέσα από ένα αργό τέμπο ο Flaubert μας δίνει μια γοητευτικότατη πλοκή. Αργά και βασανιστικά θα έλεγα πως χτίζει με αριστουργηματικό τρόπο τον χαρακτήρα της Έμμας Μποβαρύ. Η αντιθέσεις που δημιουργεί ανάμεσα στον χαρακτήρα των δυο κεντρικών ηρώων του έργου είναι φοβερές και συντελούν στο να αποδοθεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο μια ανάρμοστη συζυγική σχέση. Είναι ταυτόχρονα πολύ περιγραφικός κατά την διάρκεια των σελίδων του βιβλίου. Εκτός των άλλων μας χαρίζει και ένα πάρα πολύ ωραίο κοινωνικό φόντο της επαρχίας όπου λαμβάνει χώρα η πλοκή με πολυάριθμούς αλλά καλά δομημένους χαρακτήρες που δίνουν το δικό τους χρώμα στο όλο έργο. Ειδικότερα τώρα στο πρόσωπο της Έμμας Μποβαρύ φτιάχνει ένα τέτοιο λογοτεχνικό χαρακτήρα ικανό να μισηθεί και να αγαπηθεί εξίσου από το κοινό, που σίγουρα όμως θα μείνει αξέχαστος στην ιστορία και θα σκανδαλίζει τους αναγνώστες. Τελικά τα κλασσικά είναι ακριβώς κλασσικά για κάποιο λόγο. Η Μαντάμ Μποβαρύ είναι ένα από αυτά και σίγουρα κάποια στιγμή της ζωής του ο κάθε βιβλιόφιλος θα πρέπει να την γνωρίσει.

7 comments:

Anonymous said...

Πειράζει που ...Μποβαρέθηκα και τις δυο φορές που διάβασα το βιβλίο -με διαφορά μεταξύ τους τουλάχιστον 20 χρόνια;

Το ίδιο ένιωσα και με την ταινία.

Λυπάμαι που ο Φλωμπέρ, ακόμα και στην "Αισθηματική Αγωγή", που διάβασα κατά σύστασιν φίλου, δεν μου λέει κάτι -παρόλο που λατρεύω τους Γάλλους.

Προφανώς κάτι δεν συλλαμβάνει το φτωχό μου μυαλό...


κ.κ.

Read for a Life said...

Όπως σχολίασε ο NO14ME σε ένα πρόσφατο ποστ του και κάναμε μια μίνι κουβέντα η διαφορά απόψεων πάνω στα βιβλία είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Προσωπικά το θεωρώ πολύ υγειές και είναι λογικότατο να μην συμβαδίζεις πάντα με τη γνώμη του άλλου. Όσον αφορά τώρα τη "Μαντάμ", για μένα, αριστούργημα δεν είναι, αλλά σε γενικές γραμμές μου άρεσε αρκετά ως πολύ.

Το μυαλό σας δε, επιτρέψτε μου να πιστεύω ότι μόνο φτωχό δεν είναι, ίσα ίσα.. Αν σας πω για παράδειγμα ότι διάβασα το καλοκαίρι τον "Αρτέμιο Κρουζ" του Φουέντες και δεν μου άρεσε ιδιαίτερα; Είχα σκεφτεί τότε ότι αξίζω λιθοβολισμού αφού μάλλον δεν υπάρχει άτομο που μην θαυμάζει το συγκεκριμένο

Anonymous said...

Μην έχετε καμία τύψη. Κι εμένα με κούρασε ο Αρτέμιο Κρουζ, σε αντίθεση με το "Όλες οι ευτυχισμένες οικογένειες" που το βρήκα τρομερά ενδιαφέρον.
Μου άρεσε πολύ. Παρόλο που είναι στην ουσία διηγήματα με θέμα την οικογένεια, χαρακτηρίζεται σπονδυλωτό μυθιστόρημα.

Σκεφτείτε μόνο ότι σ π ά ν ι α διαβάζω διηγήματα.

ΥΓ. Έχω δει τη στιχομυθία σας με το ΝΟ14ΜΕ και κάπως έτσι σκέφτομαι κι εγώ...

κ.κ.

Unknown said...

Η περιγραφή του βιβλίου μου κίνησε το ενδιαφέρον...:-)
Μήπως μπορείτε να μου προτείνετε βιβλία κλασσικής λογοτεχνίας που σας άρεσαν;Ξερω πως αυτό είναι εντελώς υποκειμενικό,όμως θέλω να ξεκινήσω να διαβάζω βιβλία αυτής της κατηγορίας και δεν έχω κάποιο σημείο αναφοράς...

Read for a Life said...

Mirela θα σε απογοητεύσω λίγο, αλλά για να είμαι ειλικρινής δεν έχω διαβάσει και πολλά από κλασσική λογοτεχνία. Δεν μπορώ να πω οτι είμαι φαν των κλασσικών αλλά μ' αρέσει να τα δοκιμάζω που και που. Ένα πάντως που με σημάδευσε και το θεωρώ κορυφαίο βιβλίο είναι "Τα σταφύλια της οργής" του Στάινμπεκ.

Αν σου κίνησε πάντως το ενδιαφέρον η "Μαντάμ", δε χάνεις και τίποτα να το διαβάσεις. Αυτό όπως και πολλά κλασσικά κυκλοφορούν σε πάρα πάρα πολύ καλές τιμές (σε φθηνές εκδόσεις από 1 euro ακόμα.. έχω πάρει εννοείται κάποια κι' εγώ) σε βιβλιοπωλεία, οπότε μικρό το κακό αν κάτι δεν σου αρέσει τελικά.

Επίσης αν θέλεις ρίξε και μια ματιά στο blog Logotexnia, η διαχειρίστρια του οποίου είναι λάτρης των κλασσικών.

Δεν βοήθησα και ιδιαίτερα ξέρω, sorry.. Καλό σου απόγευμα :)

Unknown said...

Ευχαριστώ πολύ!Θα το κοιτάξω...:-) Καλή μέρα και σε σένα! :-)

Μαργαρίτα said...

ο συγγραφέας δεν μας παρουσιαζει τον λόγο για τον οποιο η Εμμα δεν ειναι ευτυχισμένη στο γάμο της. Εγώ νομίζω πως ο γάμος ήταν ένας συμβιβασμός. Η Εμμα δεν είχε αγαπηθεί όταν ήταν παιδί, με αποτέλεσμα να βρίσκεται σε μια αέναη αναζήτηση της αγαπης. Οι σχέσεις που είχε ,δεν ήταν σχέσεις μονο για το σεξ ,έδινε το σεξ για να παρει λίγη αγάπη.
Συναισθηματική εξάρτηση , την βασάνιζε.