Πέρλα

Carolina De Robertis

Εκδόσεις: Παπαδόπουλος

Σελίδες: 335

Τίτλος πρωτοτύπου: Perla

Μετάφραση: Χρύσα Φραγκιαδάκη

Αν και δεν υπάρχει λογική εξήγηση, πιστεύω ο παράγοντας τύχη παίζει ένα σημαντικό ρόλο στη ζωή μας. Στη δουλειά μας, στις σχέσεις μας, στην πορεία μας στη ζωή γενικότερα, υπάρχουν μικρές-μικρές στιγμές που μπορούν να αλλάξουν, να καθορίσουν ή να δώσουν τουλάχιστον μια διαφορετική τροπή στο μέλλον του κάθε ανθρώπου. Από καθαρή τύχη λοιπόν ανακάλυψα την συγγραφέα όταν απέκτησα το πρώτο της βιβλίο, το "Αόρατο βουνό". Δεν ήταν όμως καθόλου θέμα τύχης η "Πέρλα", ένα βιβλίο που συνειδητά περίμενα να εκδοθεί στα ελληνικά και έσπευσα να το αγοράσω και, αντίθετα από τον τρόπο που συνήθως λειτουργώ, να το διαβάσω σχεδόν άμεσα.

Η πλοκή του τοποθετείται στο Μπουένος Άιρες εν έτει 2001. Πρωταγωνιστής και κεντρικός χαρακτήρας του βιβλίου η 22χρονη Πέρλα Κορέα, φοιτήτρια ψυχολογίας και μοναχοκόρη ενός ευκατάστατου ανδρόγυνου που το αποτελούν ένας ζεστός πατέρας- αξιωματούχος της σχολής μηχανικών του ναυτικού και μια περισσότερο απόμακρη και κάπως κρύα σαν άνθρωπος μητέρα. Μεγαλώνει μάλλον πλουσιοπάροχα χωρίς να της λείπει κάτι, από μικρή όμως αντιλαμβάνεται πως για διάφορους λόγους είναι αναγκασμένη να αποκρύπτει την πραγματική ταυτότητα της οικογένειάς της ώστε να μην εκτεθούν, παρόλα αυτά τρέφει μια ιδιαίτερη αδυναμία για τον πατέρα της τον οποίο υπεραγαπά. Μια μέρα λοιπόν η νεαρή Πέρλα και ενώ οι γονείς της λείπουν σε διακοπές στην Ουρουγουάη, συναντάει μέσα στο σπίτι της ένα απρόσκλητο και παράξενο επισκέπτη. Έναν  εντελώς αδύναμο, γυμνό και βρεγμένο άνδρα να κείτεται στο σαλόνι του σπιτιού της. Η συνάντηση αυτή, η σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ τους, οι συζητήσεις που κάνουν, σε συνδυασμό με τις παραινέσεις και τις αμφιβολίες που της δημιούργησε ο σύντροφός της, την ωθούν να βρεθεί μπροστά σε τραγικές αποκαλύψεις που θα κλονίσουν σε απίστευτο βαθμό την ζωή της.

Ο άξονας του βιβλίου είναι βασισμένος (και η θεματολογία του βιβλίου περιστρέφεται γύρω του) σε πραγματικά ιστορικά γεγονότα, πιο συγκεκριμένα στην υπόθεση των εξαφανισμένων (decaparecidos), γνωστή και ως "Βρώμικος πόλεμος" που έλαβε χώρα την εποχή της στρατιωτικής δικτατορίας στην Αργεντινή και όπου περίπου 30.000 άνθρωποι (ανάμεσα τους και 500 νεογέννητα μωρά) βασανίστηκαν και τελικά κυριολεκτικά εξαφανίστηκαν από προσώπου γης, θεωρούμενοι ως ανατρεπτικοί και επικίνδυνοι για το "Καθεστώς" και το "Σχέδιο". Γεγονότα που προσωπικά αγνοούσα και μόνο συγκλονιστικά και τραγικά χαρακτηρίζονται. 

Η άποψη μου για αυτό που διάβασα είναι διθυραμβική. Μετά την ανάγνωση του πρώτου βιβλίου της De Robertis είχα μείνει εντυπωσιασμένος από την γλώσσα που χρησιμοποιεί, την τεχνική της, την ιστορία της. Είχα νιώσει την αίσθηση πως πρόκειται για μια πολλά υποσχόμενη συγγραφέα και το βιβλίο της μου είχε φανεί εξαιρετικά καλό. Εξακολουθώ να πιστεύω πως ήταν ένα πάρα πάρα πολύ καλό βιβλίο. Διαβάζοντας την "Πέρλα" θεωρώ ότι το παρών βιβλίο είναι ακόμα καλύτερο. Η αλήθεια είναι πως πρόκειται για ένα έξοχο βιβλίο. Διέκρινα μια τεράστια αυτοπεποίθηση στην γραφή της, μια σιγουριά, μια δυναμική, μια ένταση θαρρείς και πρόκειται για κάποιον φτασμένο συγγραφέα. Φαίνεται να έχει  μεγάλη εμπιστοσύνη στην πένα της και να πατάει πάρα πολύ γερά στα πόδια της, κάτι που είναι εντυπωσιακό μιας και είναι το δεύτερο μόλις βιβλίο της. Η αφήγησή της είναι μια πέρλα όνομα και πράγμα. Μπορεί να μεγάλωσε στην Ευρώπη (Ελβετία και Αγγλία) και να ζει πια στις ΗΠΑ αλλά στις φλέβες της σίγουρα κυλάει λάτιν αίμα (οι γονείς της είναι Ουρουγουανοί και οι παππούδες της έχουν Αργεντίνικη καταγωγή) και αυτό φαίνεται στα γραπτά της. Είναι ότι καλύτερο έχω διαβάσει από νέους ηλικιακά συγγραφείς, το ταλέντο της είναι τεράστιο κυριολεκτικά, η γλώσσα που χρησιμοποιεί είναι φανταστική και θεωρώ πως έχει όλα τα φόντα για ένα σπουδαίο συγγραφικά μέλλον (και γιατί όχι, για να αφήσει εποχή). Εν ολίγοις, συστήνεται ανεπιφύλακτα.

Οι θλιμμένες πουτάνες της ζωής μου

Gabriel Garcia Marquez
Εκδόσεις: Α.Α. Λιβάνη
Σελίδες: 205
Τίτλος πρωτοτύπου: Memoria de mis putas tristes
Μετάφραση: Κλαίτη Σωτηριάδου

Τον τελευταίο μήνα εν μέσω δουλειάς και πολλών κοινωνικών(=βαρετών πια για μένα) υποχρεώσεων κατόρθωσα και διάβασα 2 σχετικά μεγαλούτσικα βιβλία, περίπου 450 σελίδων το καθένα, τα οποία δυστυχώς δεν μου είπαν και κάτι το ιδιαίτερο, γι' αυτό και ο αργός ρυθμός ανάγνωσης τους προφανώς. Ότι δεν κατάφεραν αυτά τα δυο, το έκανε το τελευταίο δημοσιευμένο μυθιστόρημα-νουβέλα του κολομβιανού συγγραφέα. Ένα βιβλιαράκι μικρότερο σε μέγεθος από ότι το κάνουν να φαίνεται οι 205 σελίδες του, που το τελείωσα στην καθισιά και θα ευχόμουν να έχει κι' άλλο για να συνεχίσω να διαβάζω.

Κεντρικός χαρακτήρας του βιβλίου είναι ένας ενενηντάχρονος πρώην δάσκαλος και νυν δημοσιογράφος σε μια εφημερίδα, ο οποίος αποφασίζει για τα ενενηκοστά του γενέθλια να κάνει δώρο στον εαυτό του μια βραδιά με την παρέα μιας νεαρής παρθένας. Το χαρακτηριστικό του ήρωα μας είναι πως σε όλη του τη ζωή οι σχέσεις του με το γυναικείο φύλλο συνέβησαν μόνο με τη μορφή του πληρωμένου έρωτα. Αυτό φυσικά όπως μαθαίνουμε ήταν καθαρά δική του επιλογή. Αφού λοιπόν κανονίζονται όλα τα απαραίτητα και πηγαίνει στο "ραντεβού" του, βρίσκει τον εαυτό του προ εκπλήξεως αφού η νεαρή κοπέλα, προφανώς υπερβολικά κουρασμένη, κοιμάται και ο ίδιος γοητευμένος από την ομορφιά που αντικρίζει λυπάται να την ξυπνήσει και αρκείται μόνο στο θέαμα να την παρατηρεί. Με δική του πρωτοβουλία ξανασυναντά κι' άλλες φορές την νεαρή στο μέλλον και μέσα από αυτές τις συνευρέσεις του συμβαίνει κάτι για πρώτη φορά στην ζωή του. Νιώθει ερωτευμένος!

Για την γραφή του Marquez δεν θα πρωτοτυπήσω, τα έχει πει τόσος και τόσος κόσμος και όχι άδικα. Εξαιρετικός αφηγητής ο κολομβιανός, σε μαγεύει με τις λέξεις του. Στο συγκεκριμένο βιβλίο η αφήγηση είναι πρωτοπρόσωπη και θεωρώ πολύ άμεση. Το κείμενο φαίνεται να έχει αρκετά αυτοβιογραφικά στοιχεία κάτι το οποίο το κάνει πολύ ενδιαφέρον. Παρά τον μάλλον αρκετά τολμηρό τίτλο του, πιστεύω πως είναι ένα γλυκό και τρυφερό ανάγνωσμα. Τουλάχιστον αυτήν την αίσθηση δημιούργησε σε εμένα. Όπως και στον "έρωτα στα χρόνια της χολέρας" έτσι και εδώ το κείμενο νομίζω πως είναι ένας ύμνος στον έρωτα, μέσα από τη ματιά ενός ηλικιωμένου, έμπειρου και με μια γεμάτη ζωή ανθρώπου. Ο συγγραφέας καταπιάνεται με θέματα όπως τα γηρατειά, η μοναξιά και το καταφέρνει θαυμάσια μέσω μιας εξαιρετικά απλής και πολύ πολύ προσιτής γραφής, ενώ ταυτόχρονα το όλο κείμενο αποπνέει μια γοητευτική κατά την γνώμη μου μελαγχολία. Ένα βιβλίο που ομολογώ πως υπερ-ευχαριστήθηκα κατά τη διάρκεια της ώρας που το διάβασα, δεν βρήκα κάτι πρόστυχο απεναντίας το θεωρώ ένα πολύ όμορφο έργο. Αν κάποιος λοιπόν που δεν το έχει διαβάσει και νιώθει προβληματισμένος με τον τίτλο του, με ρωτούσε να του πω την άποψη μου, αυτή θα ήταν να μην αφήσει τον τίτλο να τον αποθαρρύνει και πως πρόκειται κατά βάθος (και ελπίζω να μην κάνω τόσο λάθος) για ένα πολύ ρομαντικό και ωραίο βιβλίο.

Σιωπή

Shusaku Endo
Εκδόσεις: Καστανιώτη
Σελίδες: 253
Τίτλος πρωτοτύπου: Chinmoku
Μετάφραση: Μαίρη Κιτσικοπούλου

Από καιρό είχα σχεδιάσει μέσα στο μυαλό μου να διαβάσω το βιβλίο του Ιάπωνα Endo κατά την διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας του Πάσχα, έτσι για να λέω πως είμαι μέσα στο κλίμα των ημερών. Βέβαια πολλές φορές τα σχέδια μένουν μόνο στα λόγια ή για διάφορους λόγους χαλάνε. Τελικά υλοποίησα αυτήν την σκέψη και αποδείχτηκε μια σοφή επιλογή. Βέβαια δεν κατάφερε να μου κάνει συντροφιά για όλη την Εβδομάδα μιας και το "καταβρόχθισα" στην κυριολεξία.

Η πλοκή τοποθετείται στην Ιαπωνία στα μέσα περίπου του 17ου αιώνα. Κεντρικός χαρακτήρας του βιβλίου ένας νεαρός Πορτογάλος ιεραπόστολος, ο οποίος αποφασίζει μαζί με άλλους δυο συμπατριώτες του να μεταβούν στην Ιαπωνία ώστε να συνδράμουν στο ιεραποστολικό έργο της εκκλησίας. Η εποχή βέβαια είναι δύσκολη και επικίνδυνη για τέτοια εγχειρήματα μιας και οι Χριστιανοί διώκονται μανιωδώς από την ιαπωνική εξουσία, αλλά η βαθιά του πίστη και ο ενθουσιασμός του, καταβάλλουν κάθε αντίσταση. Εκτός των άλλων η διακοπή κάθε είδους επικοινωνίας από πλευράς του διδασκάλου και μέντορά του, Φερέιρα ο οποίος μέχρι πρότινος είχε ηγετικό ρόλο στην ιεραποστολή της Ιαπωνίας και που φήμες τον θέλουν να έχει αποστατήσει, είναι ένας ακόμα ισχυρός λόγος για να βρεθεί εκεί. Έτσι λοιπόν οι δυο από τους τρεις ιεραποστόλους, καθώς ο τρίτος δεν καταφέρνει να τους ακολουθήσει λόγω αρρώστιας, μεταβαίνουν στην Ιαπωνία με μεγάλη μυστικότητα και προσπάθεια και έρχονται σε επαφή με τους πρώτους Ιάπωνες Χριστιανούς. Η χαρά τους είναι τεράστια καθώς επιτελούν το έργο τους, δηλαδή να μεταδώσουν την πίστη και να συμπαρασταθούν στους ντόπιους, έστω ακόμα και με τον κρυφό τρόπο, για λόγους ασφαλείας, που γίνεται αυτό. Ταυτόχρονα μαθαίνουν για τα διώξεις που υπόκεινται οι πιστοί από τις αρχές, παρόλα αυτά δεν έχουν σκοπό να το βάλουν κάτω δείχνοντας αυταπάρνηση.

Αργά ή γρήγορα όμως η παρουσία τους γίνεται αισθητή και φανερή. Έτσι αναγκάζονται να χωριστούν και να διαφύγουν σε άλλες περιοχές ώστε να μην συλληφθούν. Ταυτόχρονα ο νεαρός ιεραπόστολος αντιλαμβάνεται την αγριότητα και σκληρότητα των μαρτυρίων των Χριστιανών ενώ αναγκάζεται να κρύβεται ώστε να σωθεί. Δεν αργεί όμως η στιγμή που θα συλληφθεί και αυτός και τότε θα βρεθεί μπροστά σε τρομερές ψυχικές δοκιμασίες που θα κλονίσουν τον εσωτερικό του κόσμο και τα πιστεύω του, καθώς θα βρεθεί μπροστά σε μια εκκωφαντική σιωπή του Θεού στα μαρτύρια των πιστών Του.

Παρόμοιου περιεχομένου περίπου βιβλίο είχα διαβάσει πριν από κάποιο καιρό, την δύναμη και τη δόξα του Graham Greene. Μάλιστα ο Endo αναφέρεται συχνά ως ο "Ιάπωνας Greene". Το βιβλίο του Βρετανού μου είχε αρέσει, εδώ όμως πιστεύω ότι πρόκειται για ένα βιβλίο σαφώς ανώτερο και μεγάλης κλάσης! Τι να πρωτοπώ.. Εξαιρετική πλοκή βασισμένη σε πραγματικά ιστορικά γεγονότα, απίστευτα ηθικά διλήμματα που αποδίδονται έξοχα, ιδεολογίες και πίστη που δοκιμάζονται. Έξοχης σύλληψης οι παραλληλισμοί που κάνει ο ήρωας, του εαυτού του με τα πάθη του Χριστού. Βιβλίο που συγκινεί, που δίνει τροφή για σκέψη, πάρα πολύ δυνατό και καλογραμμένο ανάγνωσμα, που δύσκολα το αφήνεις από τα χέρια σου. Ένα σπουδαίο έργο, με βάθος αλλά και με απλότητα στον τρόπο που μας δίνεται, που με γοήτευσε αφάνταστα.

Πατέρες και προπάτορες

Slobodan Selenic
Εκδόσεις: Καστανιώτη
Σελίδες: 397
Τίτλος πρωτοτύπου: Ocevi i oci
Μετάφραση: Χρήστος Γκούβης

Με την λογοτεχνία της χώρας του Σέρβου Selenic άρχισα να ασχολούμαι μέσω συστάσεων συγγραφέων και βιβλίων και μπορώ να πω, πως σχεδόν άμεσα το ενδιαφέρον μου ενεργοποιήθηκε και για περεταίρω έρευνα-αναζήτηση-ανάγνωση. Έτσι δειλά δειλά άρχισα να ψάχνω και μόνος μου βιβλία που μου προξενούσαν το ενδιαφέρον, χωρίς να έχω διαβάσει/ακούσει ιδιαίτερα σχόλια γύρω από αυτά μιας και από ότι καταλαβαίνω η συγκεκριμένη λογοτεχνία δεν είναι και η πλέον δημοφιλής στη χώρα μας. Στην προκειμένη περίπτωση το βιβλίο αυτό ήταν μια δική μου "ανακάλυψη" και αισθάνθηκα διπλά χαρούμενος αφού το διάβασα, μιας και μου άρεσε πολύ.

Η πλοκή του στήνεται κυρίως στο Βελιγράδι και καταλαμβάνει την χρονική περίοδο από την ίδρυση του σερβικού βασιλείου μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, μέχρι την ανάληψη της εξουσίας της ενωμένης πια Γιουγκοσλαβίας στα 1945 περίπου από τον Τίτο. Κεντρικός χαρακτήρας αλλά και αφηγητής της ιστορίας ο Στέβαν που προσπαθεί να εξιστορήσει την ταραχώδη πορεία της ζωής του στο πέρασμα αυτών των χρόνων. Έτσι ξεκινάν οι αναμνήσεις του από την ηλικία των 20 περίπου ετών όταν προκειμένου να πάρει ανώτερη μόρφωση ταξίδεψε στο Μπρίστολ της Αγγλίας για να κάνει το διδακτορικό του στη νομική. Εκεί γνωρίζει και ερωτεύεται την μέλλουσα σύζυγό του Ελιζαμπέτα με την οποία αποφασίζουν να δεσμευτούν και να συνεχίσουν τη ζωή τους γυρνώντας όμως στο Βελιγράδι. Οι ιδιομορφίες μιας τέτοιας σχέσης είναι έντονες, πόσο μάλλον σε μια βαλκανική χώρα, παρόλα αυτά καταφέρνουν από κοινού να είναι ενωμένοι και να έχουν έναν επιτυχημένο γάμο. Τα επαγγελματικά του Στέβαν πηγαίνουν καλά, ως επιστήμονας καταξιώνεται στη ζωή της πόλης και δεν είναι λίγοι αυτοί που τον προκαλούν να ασχοληθεί με την πολιτική, ένα από τα αγαπημένα "σπορ" των Σέρβων. Αυτό που όμως ο Στέβαν αρνείται να δεχτεί, τα γεγονότα στην μετέπειτα ιστορία της χώρας του τα επόμενα χρόνια ωθούν να το κάνει ο γιος του Μιχάηλο. Έτσι βλέπουμε τον νεαρό απόγονο της οικογένειας να εμπλέκεται με τους παρτιζάνους του Τίτο ενώ ταυτόχρονα είναι πολύ αντιδραστικός στην ιδεολογία του πατέρα του αλλά και να αισθάνεται πολύ μειονεκτικά για την διπλή καταγωγή που έχει κληρονομήσει από τους δικούς του, δηλαδή Σερβική-Αγγλική. Τα αποτελέσματα είναι ολέθρια για τον ίδιο αλλά και για την οικογένεια του.

Αρκετά αυτοβιογραφικός ο χαρακτήρας του βιβλίου, μιας και ο ίδιος ο συγγραφέας ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην Αγγλία κάτι που φαίνεται πως επηρέασε και την γενικότερη ιδεολογία του που είναι περισσότερο δυτική παρά βαλκανική. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα μέσα από τις σελίδες και την πλοκή του βιβλίου, όπως επίσης και η αντίθεση του προς τον ακραίο εθνικισμό των συμπατριωτών του αλλά και αυτόν των Κροατών. Το βιβλίο κινείται σε δυο επίπεδα, στο ένα υπογραμμίζοντας τις πολιτισμικές διαφορές ανάμεσα σε δύο κράτη, την Αγγλία και την Σερβία και στο άλλο κάνοντας μια ιστορική και πολιτική προσέγγιση των γεγονότων στο πέρασμα των ετών κατά τα οποία διαδραματίζεται η πλοκή στην Σερβία. Η αφήγηση είναι πρωτοπρόσωπη από την πλευρά του κεντρικού ήρωα αλλά και σε μικρότερο όμως βαθμό από την πλευρά της Ελιζαμπέτα κάτι που συμβαίνει με την μορφή επιστολών που αυτή στέλνει σε φιλικά της πρόσωπα στην πατρίδα της. Η γλώσσα του συγγραφέα είναι ωραία και μου έδωσε την εντύπωση ενός έξυπνου και πολύ ανοιχτόμυαλου ανθρώπου. Οι πολιτισμικές διαφορές νομίζω πως αποτυπώνονται έξοχα μέσα από τις σελίδες του έργου ενώ η χρήση σε αρκετές περιπτώσεις της αγγλικής γλώσσας (με μετάφραση στο κάτω μέρος της σελίδας) δίνει ένα πολύ όμορφο χρώμα στο κείμενο. Τα ιστορικά-πολιτικά δε γεγονότα αποδίδονται με μια μάλλον εντελώς αντικειμενική ματιά, κάτι που δύσκολα μπορεί κανείς να πιστέψει πως προέρχονται από Σέρβο άνθρωπο. 

Από τα λίγα πράγματα που γνωρίζω σχετικά με την ιδεολογία, την νοοτροπία, την ιδιοσυγκρασία των ανθρώπων αυτής της χώρας έχω την αίσθηση πως πρόκειται για ένα πολύ ειλικρινές κείμενο και βγάζω το καπέλο στον συγγραφέα για το θάρρος της προσωπικής εκτίμησης που εμφανίζεται στις σελίδες του. Σίγουρα δεν πρόκειται για ένα βιβλίο που θα σε χαλαρώσει, δεν είναι σε καμιά περίπτωση ένα  ανάλαφρο ανάγνωσμα για να περάσει κανείς ξέγνοιαστα την ώρα του, εντούτοις το βρήκα πολύ αξιόλογο, σοβαρό και (μάλλον) σημαντικό βιβλίο. Προσωπικά το καταευχαριστήθηκα.

Μακρινό Αστέρι

Roberto Bolano
Εκδόσεις: Καστανιώτη
Σελίδες: 203
Τίτλος πρωτοτύπου: Estrella distante
Μετάφραση: Αγγελική Αλεξοπούλου

Όταν πριν από περίπου ένα χρόνο διάβασα τους "Άγριους ντετέκτιβ" κάπου μέσα μου καταλάγιασε ο ενθουσιασμός που είχα (προ) αναπτύξει για τον συγγραφέα. Το "μακρινό αστέρι" ένα χρόνο μετά είναι το δεύτερο βιβλίο του που διαβάζω και δυστυχώς ο Bolano δεν καταφέρνει και πάλι να με εντυπωσιάσει.

Ο ανώνυμος αφηγητής της ιστορίας είναι ένας νεαρός Χιλιανός που παρακολουθεί μαθήματα ποίησης σε λογοτεχνικά εργαστήρια. Η πλοκή τοποθετείται στη Χιλή λίγο πριν την δικτατορία του Πινοσέτ και φτάνει μέχρι τη δεκαετία του '90. Κατά τη διάρκεια αυτών των μαθημάτων γνωρίζει και συνάπτει φιλίες με διάφορους εκολαπτόμενους ποιητές, αλλά αυτός που κυριαρχεί στην προσοχή όχι μόνο της δικής του, αλλά και των υπολοίπων, είναι ένας αινιγματικός και μυστηριώδης χαρακτήρας, πολύ δημοφιλής κατά τ' άλλα ιδίως στις γυναίκες, με το όνομα Αλμπέρτο Λουϊς Τάγλε. Μετά το πραξικόπημα του 1973 και την κατάληψη της εξουσίας από τον Χιλιανό δικτάτορα και ενώ ο αφηγητής μας βρίσκεται να είναι φυλακισμένος για πολιτικούς λόγους, αποδεικνύεται πως αυτός ο σκοτεινός χαρακτήρας που κέντριζε την προσοχή όλων δεν είναι παρά ένας αξιωματικός της πολεμικής αεροπορίας με γερμανική καταγωγή, ο οποίος συνεχίζει να είναι στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος αφού ως εξαίρετος πιλότος γράφει κυριολεκτικά στον αέρα της Χιλής ποιήματα κατά τη διάρκεια των πτήσεων του.

Ο εκκεντρικός χαρακτήρας των ποιημάτων αυτών καθώς και μια έκθεση φωτογραφίας που διοργανώνει στο σπίτι του γρήγορα αποκαλύπτουν την φασιστική ιδεολογία που τον διακατέχει καθώς αποκαλύπτονται κάποια απεχθή εγκλήματα που διέπραξε στο παρελθόν. Κάτι που αναγκάζει την ηγεσία να τον αποδεσμεύσει από τα στρατιωτικά του καθήκοντα αφού οι πράξεις του είναι τόσο απροκάλυπτες ώστε βλάπτουν την εικόνα του κράτους. Από τη στιγμή αυτή και μετά τα ίχνη του χάνονται τουλάχιστον επώνυμα, αλλά συνεχίζει να δημοσιεύει ποιήματα χρησιμοποιώντας διάφορα ψευδώνυμα. Ο αφηγητής της ιστορίας που πλέον μετά την γρήγορη αποφυλάκιση του βρίσκεται πλέον στην Ισπανία, στην πορεία του χρόνου αναζητά τα ίχνη του Κάρλος Βίντερ (το πραγματικό του όνομα), ενώ ταυτόχρονα γνωρίζει έναν πρώην επιθεωρητή της αστυνομίας με μεγάλη φήμη την εποχή του Αλιέντε στη Χιλή, ο οποίος για προσωπικούς λόγους βρίσκεται και αυτός στην αναζήτηση του χαμένου ποιητή.

Βρήκα πολλά κοινά χαρακτηριστικά στα δυο αυτά βιβλία του συγγραφέα που διάβασα. Η πλοκή περιστρέφεται και εδώ γύρω από την λογοτεχνία. Και πάλι δεκάδες ονόματα ποιητών και έργων, πολλά παντελώς άγνωστα για μένα, κυρίως της εποχής της δικτατορίας του Πινοσέτ. Εύκολα μπορεί να ανιχνεύσει κανείς το πολιτικό φόντο της εποχής πίσω από την πλοκή αλλά αυτή βασίζεται κατά κύριο λόγο στη λογοτεχνία. Ο ανώνυμος αφηγητής της ιστορίας έχει και πάλι ξεκάθαρα αυτοβιογραφικά χαρακτηριστικά του συγγραφέα, κάτι που βρήκα πολύ ενδιαφέρον, αλλά αυτό από μόνο του δεν με έκανε να αγαπήσω το βιβλίο. Υπάρχουν σημεία που ρουφιούνται κυριολεκτικά αλλά και άλλα που μου φάνηκαν βαρετά και κουραστικά με ανούσιες λεπτομέρειες. Τα συναισθήματά μου απέναντι στο βιβλίο είναι πάνω κάτω τα ίδια με αυτά που μου δημιουργήθηκαν για τους "Ντετέκτιβ". Ενώ μου άρεσε πολύ η γλώσσα και το αφηγηματικό στυλ δεν μπορώ να πω το ίδιο και για το βιβλίο σαν σύνολο. Ένα ενδιαφέρον βιβλίο με πολλά αλλά όμως, και κατά κάποιο τρόπο αδυνατώ να κατανοήσω την τόσο μεγάλη "φασαρία" γύρω από το όνομα του συγγραφέα. Προσωπικά ομολογώ πως δεν βρίσκω στον Bolano κάτι το τόσο ξεχωριστό που θα με ενθουσιάσει χωρίς να όμως και να τον θεωρώ κακό σε κάθε περίπτωση.